In de loop van meer dan dertig jaar heeft Maarten Houtman honderden leerlingen uitgenodigd daar aan een groep of een sessie deel te nemen. Met graagte deelden wij in zijn project, dat getuigde van de bijzondere relatie die hij had met het klooster en zijn bewoners. Ook daaraan konden we zien hoe oneindig ruim zijn wereld was. Voor hem leken al die onderscheiden niet te bestaan waar wij vaak last van hebben, ondanks onszelf: van geslacht, ras, afkomst, opleiding, geloof, wereldbeeld...
 |
| Het kloosterpark van de Emmaüs Priorij [klik om te vergroten]] |
Twee plekken die voor mij sterk met Maarten’s aanwezigheid verbonden zijn: Zijn flat met Hanna op de vijfde verdieping in een van de wieken van Molenwijk. En de Emmaüs Priorij.
Het zijn twee extremen... Enerzijds het feeërieke park van landschapsarchitect Jan David Zocher, waarin de Doornburgh en het stijlvolle kloostercomplex van de Priorij - een ontwerp van architect Jan de Jongh van de Bossche School - welhaast verzuipen. En aan de andere kant een volkswijk, waar de 19e eeuwse familie Huydecoper - de toenmalige bewoners van de heerlijkheid aan de Vecht - nooit een stap zou zetten.
 |
| Ingang Doornburgh [klik om te vergroten] |
Maarten was een mens die zich in zijn aardse bestaan überhaupt tussen uitersten bewogen heeft: de plantage op Java en het jappenkamp, zijn huis in Bilthoven en de Molenwijk. En daar tussendoor de plekken - veelal van rooms-katholieke signatuur - waar hij rust vond en met ons mediteerde, ver weg van de onrust en opdringerigheid van de wereld.
In de Emmaüs Priorij was Maarten kind in huis - niet alleen vanwege de groepen en sessies die hij er al die jaren leidde. Hij trok er zich ook twee keer per jaar terug voor een retraite van een paar weken, in zijn vaste kamer op een tussenverdieping van de Doornburgh, buiten het gewoel van de andere gasten. Zijn computer nam hij mee, om er rustig aan z’n boek te kunnen werken. Ook had hij gesprekken met de zusters, van wie hij sommigen leerde zitten. Maar het was vooral zijn passie voor het schrijven die hem dreef.
 |
| Doorkijkje naar de 'Doornburgh', met links het speelhuis [klik om te vergroten] |
Wat een luxe was het, daar in de Doornburgh als deelnemer aan een sessie te mogen logeren! Als je na binnenkomst de statige houten trap opliep - eigenlijk was alles er 'statig' - kwam je in de gigantische zitkamer. Daar zat Rien Heukelom aan een tafel en wees je je kamer. Intussen zorgde zuster Paulus in het keukentje voor de thee.
's Avonds zaten we daar in een kring rond Maarten en leidde hij de sessie in. Daarna gingen we met z'n allen door het park op weg naar de Priorij, naar de ‘Kapittelzaal’ die onze oefenplek was.
We bevonden ons daar wel in het domein van de zusters en werden geacht in de gangen rustig te lopen en niet te praten. Toch liep dat soms behoorlijk uit de hand - wat Maarten bij tijd en wijle tot razernij bracht...
De video's van de Tao-zen vijfdaagse van juli 2001 in de Emmaüs Priorij - het zijn er straks vijf - geven bij de openingstitels een kijkje in het kloostercomplex.
Eind 2016 sluit de Emmaüs Priorij zijn poorten en vertrekken de overgebleven zusters naar elders. Voor ons betekent dat het einde van een gastvrij onderkomen, waar wij tientallen jaren van mochten genieten.
Foto's: Ingrid Bakker
Tekst: Hein Zeillemaker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten