Mijn man, Maarten Houtman, verbleef in
de herfst van 2010 twee maanden lang in hospice ‘Veerhuis’ in Amsterdam, waar
hij gastvrij opgenomen werd. Ook voor mij was het een bijzondere periode, omdat
hij nog wel in de buurt was, maar vele handen het werk verrichtten waar ik al
die tijd vrijwel in m’n eentje voorstond.
Als dank voor de zorg en warmte waarmee
de vrijwilligers de bewoners van dit huis begeleiden naar de andere oever,
besloot ik voor elk van hen een bootje te maken, totaal vijftig in getal.
Ik begon met het bootje dat ik het
beste kende, ik had het getekend in 1984 voor de omslag van Maartens eerste
boek over meditatie, ‘Zen; notities onderweg’. Het bestaat uitsluitend uit
bijeengebonden bamboe stammen met een lage boeg, een rustende visser en een
mand voor de vis. Het zou in klei erg breekbaar zijn.
Daarna maakte ik een aantal
zeilbootjes, met de visser rustend op de voorplecht, als een kleine boeddha. Kajaks, roeibootjes, een paar veerponten, een slank vaartuigje met twee
vrienden volgden.
Ik werkte met wit- en roodbakkende
klei, penseelde een beetje kobalt, ijzeroxide en mangaan op de witte klei. Zo
gingen ze de oven in. Daarna werden de witbakkenden in een romig wit glazuur
gedoopt en gestookt; een aantal roodbakkenden gingen mee en werden prachtig
paars.
Al werkend werd duidelijk dat deze
bootjes erg ongelijksoortige - om niet te zeggen: oneerlijke - cadeautjes
zouden worden, en dat zij als groep veel sterker waren en ook als zodanig
gepresenteerd en geplaatst moesten worden.
Dat heeft mij veel kopzorgen gekost en
het duurde lang voor ik tevreden was met de plaatsing zoals die tenslotte
geworden is: een lange smalle drager van geëtst spiegelglas waarop de bootjes
voortvaren in een wisseling van maat en ritme, hoog en laag, wit en rood, met
de zware accenten van paars en bruin in contrast met de luchtigheid van het
romig wit. En dat alles op het zachtgroene ‘water’.
Wat was de inspiratie - behalve
bewondering en dankbaarheid voor de mensen die in het ‘Veerhuis’ werken, om er
het laatste huiselijke huis van te maken voor de grote overtocht?
Dat was het motto in Maartens boek
‘Zen; notities onderweg’:
Laat je maar gaan, de stroom trekt,
vergeet de zwaarte,
vergeet het bekende,
en dans weg in de stroom,
water in water
Amsterdam, december 2012, Hanna Mobach
Meer informatie over het werk van Hanna
Mobach vindt u op www.hannamobach.nl
