Mist veegt in flarden langs het pad
het zicht niet meer dan honderd meter,
de sloot verdwijnt
alsof de wereld ophoudt te bestaan.
De zon schetst vaag wat witte lijnen
een dak – een stal, een huis misschien,
een hond blaft, dichtbij maar toch ongezien
en ook de auto’s zijn alleen nog maar te horen.
De tijd lijkt stil te staan en alle menselijk
gedruis ver weg.
Ook ik sta stil en wil niet meer dan dit –
een kleine plek om te verwijlen.
Klaaske Fokkens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten