Tao-zen Home - het ontstaan van een website

Nu de grote worsteling voorbij is en de bits en bites zich harmonisch op het web te rusten hebben gelegd, klaar om bij de eerste aanraking hun dans te beginnen, komt weer die behoefte boven er even bij stil te staan.

Het was telkens om vier uur in de ochtend, elke dag, dat een bevangenheid zich van mij meester maakte en dat ik aan ’t werk moest. Vaak met al invallende gedachtes en beelden bij het wakker worden. Krankzinnig wellicht. Maar gelukkig had ik Maarten horen vertellen van kloosters waar ze om half vier in de ochtend begonnen met de eerste zitronde. Dat gaf me meer vertrouwen in m’n eigen biologische klok, in een oerritme, wars van alle conventies. Mijn eigen meditatie…

Vreemd eigenlijk dat je een medestander nodig hebt om je vertrouwen in alleen zijn te versterken.

Dan zat ik daar weer op m’n vertrouwde plek achter de computer. Hoewel ik vaak ook even de luxaflex opendraaide en me, ingeplugd, een moment overgaf aan m’n shakeoefening, om maar vooral het contact met het oer in m’n lijf niet te verliezen. De ramen nog verduisterd van de flat tegenover, en in afwachting van de bouwlichten in de verte, die om zes uur zullen aanfloepen.

Weer verder bouwen, vaak dezelfde routines, soms stilstaan bij een technische ingreep, dan weer die creatieve episode die zich nooit laat afdwingen. Dit proberen, dat proberen. En als de vermoeidheid te groot werd, even in bed, even de ogen dicht. En dan, tot mijn stomme verbazing, was er bij het ontwaken uit de sluimer soms die ingeving, een kraakhelder beeld, dat in de krochten van mijn voorbewuste lag te wachten en pas een kans krijgt als het rumoer van de wil is verstomd.

Gelijk aan de slag om de inspiratie niet te verliezen. Het grote proces van de realisatie van de fantasie. Een enkel keertje was het direct raak, wellicht omdat de behoefte geheel uitgekristalliseerd was en alles in één keer op z’n plaats viel. Zoals met het gebruik van zwart in mijn voor de rest vrij waterige palet.

Er waren bij dat ontwaken ook brutale influisteringen, die een oplossing leken te bieden na een lange worsteling. Maar als ik met een woeste overtuiging aan de slag ging en de ene vorm na de andere uitprobeerde, bleken ze tot niets te leiden. Het bleken uitwassen te zijn aan de stam van de fantasie.

Langzaam kruipt de ochtendschemer binnen in mijn studio.

Gelukkig mag ik rond acht uur even de deur uit, op weg naar het koffieritueel van Klaaske’s ontwaken. Die dan, nauwelijks wakker en met de rimpels van het kussen nog in haar huid, het nieuws krijgt van mijn laatste ontdekking, mijn laatste frustratie.

Wat volgt is de dag met z’n naakte waarheid, z’n compromissen en technische implantaties.

De vogels fluiten op het paadje naar huis.

Hein Zeillemaker