Het Moment

"To live forever is to tap the infinity of the moment"
(eeuwig te leven is de oneindigheid van het moment aan te boren)

Ik las deze zin in "The Essentials of Zen Buddhism" van Daisetz T. Suzuki toen ik 20 was, en denk er sindsdien dagelijks aan.

Het moment, wat is dat? Een tijdloze zone tussen verleden en toekomst, een staat om in te verkeren, het pad? En hoe kom je daar? Telkens weer.
Eerst lees je een heleboel boeken om de importantie ervan te begrijpen: met je verstand. Wat heel goed te doen is. Want je bent te jong om rustig te gaan zitten mediteren. Je verkeert nog in de veronderstelling, dat je door iets met je verstand te begrijpen het je eigen kunt maken, of controle over kunt krijgen.

Later zit je dan wel. Je installeert je op het kussen, neemt een paar diepe inademingen, laat je schouders zakken, komt tot rust. Je doet je ogen dicht en gaat de stilte in. Beelden verschijnen achter je gesloten oogleden, flitsen van onbeschrijfelijk kleur, vorm en beweging tegen een donkere achtergrond. Je volgt je ademhaling een tijdje, probeert de tien te halen. Lang voordat je zover bent, denk je al aan dingen: avondeten, waarom zou ze dat gezegd hebben gisteren. Je geniet van de aanwezigheid van de groep om je heen maar hoort wel elk geluid en geschuifel terwijl je het onvoorspelbare gerommel van je eigen buik met ijzeren wilskracht probeert te onderdrukken. Je gaat terug naar je adem, plaatst je hoofd goed boven op je wervelkolom, trekt je kin een tikkeltje in. En daar ga je weer. Soms geef je jezelf toestemming alles te laten gebeuren: denk maar aan van alles. Iemand zei laatst: het is mogelijk om jaren te zitten zonder ooit gemediteerd te hebben. "Hij heeft het over mij", denk je dan.